آنچه درباره گازهای گلخانه ای باید بدانید

آگهی

در گلخانه ها نور خورشید وارد محیط می شود اما به دلیل وجود دیواره های شیشه ای بخشی از آن نمی تواند به بیرون بازتاب پیدا کند و دوباره به درون گلخانه بر می گردد و این امر سبب می شود که هوای درون گلخانه از بیرون گرمتر شود.

در جو زمین هم اتفاق مشابهی روی می دهد. وقتی پرتوهای خورشید وارد جو زمین می شوند بخشی از آنها جذب می شوند و سطح زمین را گرم می کنند، و بخشی از آنها بازتاب پیدا می کنند و جذب هوای پیرامون زمین می شوند و جو را گرم می کنند که فرآیندی طبیعی است، اما افزایش گازهای گلخانه ای سبب می شود که در این مرحله، جو زمین انرژی خورشیدی بیشتری را جذب خود کند و دمای زمین بالاتر از حد معمول برود.

این گازها عبارت اند از: بخار آب، دی اکسید کربن، دی نیتروژن اکسید، متان و برخی ترکیبات گازی فلوئور.

منابع آلاینده و تولیدکننده گازهای گلخانه ای شامل این ها هستند: سوزاندن زغال سنگ، نفت و گاز (سوخت های فسیلی)، قطع پیوسته درختان جنگلها، افزایش دامپروری (که باعث افزایش تولید متان می شود)، استفاده از کودهای شیمیاییِ شامل نیتروژن و نیز ترکیبات گازی فلوئور که قدرت گرم کنندگی بیشتری دارند اما میزان تولیدشان از دی اکسید کربن کمتر است.

پیامدهای افزایش گازهای گلخانه ای عبارت اند از ذوب شدن یخهای قطبی و بالا آمدن سطح آب اقیانوس ها و همچنین تغییراتِ آب و هوایی شدید. همچنین باید به این پیامدها اسیدی شدنِ آب اُقیانوس ها و تغییرات رشد گیاهان و آلودگی جو و نازک تر شدن لایه اُزن را نیز افزود. در جدول زیر که توسط ناسا،اداره ملی هوانوردی و فضای آمریکا، ارائه شده است می توانید تغییرات دمای زمین را از سال ۱۸۸۰تا کنون مشاهده کنید.

در نمودار زیر می تواند دید چه کشورهایی بیشترین سهم تولید گازهای گلخانه ای را دارند.

همچنین می توان در این نمودار نیز افزایش شدید دی اکسید کربن را مشاهده کرد.

Credit: Vostok ice core data/J.R. Petit et al.; NOAA Mauna Loa CO2 record سران گروه هفت کشور صنعتی جهان متعهد شده اند تا انتهای قرن حاضر استفاده از سوختهای فسیلی را متوقف کنند و با استفاده از انرژی های جایگزین به مصرف نفت٬ گاز و ذغال سنگ خاتمه دهند.
سران گروه هفت متعهد شده اند تا سال ۲۱۰۰ تولید گازهای گلخانه ای را متوقف کنند که در این صورت گرمایش کره زمین نیز از مرز ۲ درجه سانتیگراد فراتر نخواهد رفت.
بر اساس پروتکل مونترئال از سال ۱۹۸۷ در راستای محافظت بیشتر از لایه اُزن، تولید برخی از ترکیبات گازی فلوئور ممنوع شده است. اتحادیه اروپا نیز در آوریل سال ۲۰۱۵ با افزودنِ اصلاحیه ای به امضا کنندگان این پروتکل پیوست.
در سال ۱۹۹۷ نیز در کیوتو پیمانی با هدف کاهش تولید گازهای گلخانه ای به امضا رسید. این پروتکل، چهارچوب کلی توافق نامه سازمان ملل درباره تغییرات آب و هوایی را گسترش داد.