آگهیاولین بازی ایران در لیگ جهانی والیبال روز جمعه ۲۹ خرداد ۱۳۹۴ در برابر آمریکا و در سالن دوازده هزار نفری آزادی برگزار خواهد شد. با وجود شایعاتی مبنی بر صدور مجوز برای حضور زنان در استادیوم در هفته های گذشته، سرانجام مشخص شد که راهی برای ورود زنان به ورزشگاه آزادی برای تماشای این رقابت ها وجود ندارد.
ما این موضوع را همراه با نظرات مخاطبانمان، روز پنجشنبه ۲۸ خرداد و در برنامه «همراه با یورونیوز»، با چهار مهمان برنامه به بحث گذاشتیم.
«فدراسیون والیبال قانون را دور می زند»
«سارا رحیمی» فعال اجتماعی از تهران در گفت و گو با یورونیوز با توضیح فعالیت های خود برای لغو این ممنوعیت، گفت: «در یک سال اخیر فعالیت های زیادی انجام داده ایم. از انتشار بیانیه گرفته تا دیدار با مسئولین مختلف.»
وی افزود: «در ابتدا جواب های شفافی به ما داده نمی شد تا ما کارهای خودمان را ادامه ندهیم اما وقتی این کارها ادامه پیدا کرد مسئولان مجبور به پاسخ گویی هم شده اند.»
وی به بیانیه آخری که در این زمینه نوشته و منتشر شده اشاره کرد و گفت: «این بیانیه در ابتدا ۴۸۰ امضا داشت و الان حدود ۸۰۰ امضا دارد.»
خانم رحیمی به تجمع های سال گذشته برخی فعالان و علاقمندان ورزش روبروی استادیوم آزادی اشاره داشت و تاکید کرد: «در این تجمع ها تعداد زیادی از مردها هم به خانم های معترض پیوسته بودند و بسیاری از آقایان هم بیانیه اخیر را امضا کرده اند.»
وی درباره گزینش تعدادی محدود از زنان برای حضور در بازی های پیش رو که توسط فدراسیون والیبال ایران انجام می شود، گفت: «امسال هم مانند سال گذشته قرار است تا تعدادی جایگاه محدود برای برخی زنان، از جمله افراد خانواده های بازیکنان اختصاص پیدا کند.»
وی افزود: «حتی از بین خانواده های بازیکنان والیبال هم گزینش صورت می گیرد و برخی از اعضای خانواده حق حضور در ورزشگاه را ندارند.»
خانم رحیمی به اینگونه دور زدن قانون توسط فدراسیون والیبال اشاره کرد و گفت: «خودشان هر طور می خواهند قانون را دور می زنند و صندلی ها را سلیقه پرمی کنند.»
«ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه ها به جای مذاکره، سیاسی شد»
«مرضیه رسولی» هم که در این گفت و گو حضور داشت به یورونیوز گفت: «شغل من روزنامه نگاری است ولی درباره والیبال یک تماشاگر عادی هستم و موضوعات را دنبال می کنم.»
وی معتقد است که این ماجرا هم مثل خیلی از اعتراض های مدنی و معمولیِ دیگر سیاسی شد.
وی افزود: «مسئولان هم همین را می خواهند تا هر اعتراضی سیاسی شود و بتوانند سریع آن را خاموش کنند. درباره والیبال هم این بهانه به دست آنها افتاد.»
این روزنامه نگار ساکن ایران تصریح کرد: «قرار نبود این ممنوعیت در استادیوم های والیبال شکل مبارزه پیدا کند. قضیه ورود زنان به استادیوم های والیبال با حضورشان در استادیوم های فوتبال فرق می کند. درباره فوتبال، این قضیه از سه دهه پیش به صورت یک تابو درآمده است، اما درباره والیبال اینگونه نبود.»
وی به آخرین بازی که زنان در استادیوم والیبال حضور داشتند اشاره کرد و گفت: «آخرین بازی که زنان در استادیوم والیبال بودند، به شهریور ۱۳۹۱ و دیدار بین ایران و ژاپن برمی گردد. من هم در آن بازی بودم. در آن بازی حضور زنان چشمگیر بود. به نظر می رسد این مساله حساسیت برانگیز شد. در بازی بعدی، بدون اینکه اعلام کنند زنان را راه ندادند.»
وی با انتقاد از سیاسی شدن این مساله گفت: «انتقاد به خودمان هم وارد است چراکه این ماجرا به جای مذاکره خیلی سریع حالت مبارزه به خود گرفت و سیاسی شد.»
خانم رسولی معتقد است که این ماجرا از کنترل خارج شده است و برگرداندن به خالت قبلی، خیلی سخت است.
وی با اشاره به این که «روش های اعتراضی باید متفاوت باشد»، این سوال را مطرح کرد که «چرا باید هزینه یک فعالیت عادی آنقدر بالا رود که مردم عادی دیگر بترسند و کنار بکشند.»
«سیاسی شدن این ماجرا یک واکنش است»
آگهی«آسیه امینی» روزنامه نگار و فعال حقوق زنان که ساکن نروژ است نیز در این برنامه حضور داشت. وی که با نظر خانم رسولی درباره سیاسی شدن ماجرای ورود زنان به استادیوم ها مخالف بود، گفت: «به نظرم مرز بندی در پدیده ای که به عنوان حقوق جنسیتی در یک جامعه شناخته می شود، کار سیاستمداران است نه کسانی که دنبال احقاق حقوق خود هستند.»
وی معتقد است که «سیاسی شدن ماجرا یک واکنش است. اگر در جامعه ای کرایه تاکسی زیاد شود و پنج شهروند به عنوان حرکت شهروندی اعتراض کنند ممکن است کسی هم آن را نشنود اما اگر پنج روزنامه یا فعال اجتماعی به آن بپردازند این صدا بهتر توسط مسئولان شنیده می شود. در نهایت این خواسته ای سیاسی می شود اما دلیل بر سیاسی شدن محتوای حرکت نیست.»
این روزنامه نگار افزود: «سیاسی شدن ماجرا دلیل بر این است که عده ای مسئول در مملکت باید نسبت به اعتراض واکنش نشان دهند. اگر واکنش آنها سرکوب است نمی توان اصل حرکت را زیر سوال برد.»
خانم امینی همچنین گفت: «واقعیت تجربه شده این است که شما اگر روش های مختلفی را هم که بسیار مسالمت جویانه و یا تعامل گرایه است تجربه کنید فقط یک پاسخ که سرکوب است دریافت می کنید.»
وی سرکوب را پاسخ از سوی یک گروه تک صدا عنوان کرد و گفت: «حتی اگر روش های اعتراض هم عوض شود، تجربه نشان داده است که آن هم سرکوب می شود.»
«روز جمعه توفان توئیتری در راه است»
آگهی«سوده راد» فعال حقوق زنان در پاریس که از دیگر مهمانان این برنامه یورونیوز بود، گفت: «یک نکته اساسی بین فعال اجتماعی داخل با خارج از کشور وجود دارد و فکر می کنم در همه کشورها هم صدق می کند. ما سعی می کنیم به عنوان فعالانی که در خارج ایران هستیم از حرکت های داخل حمایت کنیم و حرف هایی که شاید در داخل ایران نمی توان گفت را بزنیم.»
وی معتقد است که «در هر تغییر اجتماعی در نخستین گام باید احساس نیاز به تغییر را به وجود آورد.»
خانم راد افزود: «اینکه ما پنج نفر شویم و بگوییم می خواهیم وارد ورزشگاه ها شویم با این موضوع که در جامعه احساس نیاز شود تا هر زنی که بخواهد به صورت امن و آزاد وارد استادیوم ها شود، فرق دارد.»
وی که یکی از افراد در برگزاری توفان توئیتری درباره ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه هاست می گوید: «این توفان قرار است ساعت یازده شب جمعه به وقت ایران انجام شود.»
این فعال اجتماعی با تاکید بر اهمیت فعالیت در شبکه های اجتماعی گفت:«کارهایی که در شبکه های اجتماعی انجام می شود بیشتر روی آگاهی بخشی متمرکز است.»
آگهیوی تاکید کرد که این نقض حقوق شهروندی نباید عادی شود و از سوی دیگر سکوتی که دولت می کند در واقع آب در آسیاب تندروها ریختن است.