نجات زلزله زدگان به کمک علم شیمی

نجات زلزله زدگان به کمک علم شیمی
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

در یک محوطۀ آموزشی برای مامورین آتش نشانی در نزدیکی بارسلون، یک آزمایش غیر عادی، دانشمندان و ماموران امداد را گرد هم آورده است. در چارچوب یکی از پروژه های تحقیقاتی اتحادیه اروپا، آنها دستگاهی را آزمایش می کنند که در صورت زمین لرزه یا فروریختن ساختمان، می تواند قربانیانی را که زیر آوار هستند، پیدا کند. قدرت بویائی این دستگاه، بهتر از سگ های نجات، است و نسبت به امدادگران هم دید بهتری دارد.

نیکولا آسِد، در مرکز خدمات اضطراری فرانسه امدادگر است و می گوید: “گاهی اوقات، هنگامی که فقط یک انگشت از زیر آوار خارج شده است، به سختی آن را شناسایی می کنیم. آیا یک انگشت است؟ یک سنگ است یا از بقایای ساختمان است؟ این دوربین ها که عملکردهای مختلف دارند، مانند دوربین های حرارتی، به ما اجازه می دهند تا در این مواقع بهتر تصمیم گیری کنیم.”

برای انجام این آزمایش، چند داوطلب زیر آوار قرار می گیرند و سپس امدادگران با کمک دوربین های حرارتی و حسگرهای شیمیایِ ویژه ای آنها را جستجو می کنند.

جِزوس بوئیسون، مهندس مخابرات در شرکت “تِمایی” در این طرح همکاری می کند و می گوید: “قربانی که زیر خرابه ها به دام افتاده تحت شرایط بسیار بدی است. بازدم نفس او پر از ترکیبات شیمیایی خاص مانند استون و دی اکسید کربن است. این دستگاه می تواند هوای زیر آوار را اندازه گیری و این مواد شیمایی را شناسایی کند و نتیجه گیری کند که احتمالا در زیر آوار، شخصی زنده است. “

این حسگرهای شیمیایی که برای یافتن داوطلبان موثر بودند، به لطف آزمایش های بسیار عجیبی طراحی شده اند که در چند صد کیلومتری بارسلون و در دانشگاه لافبورو در بریتانیا انجام می شوند. در این دانشگاه بریتانیایی، برای شناسایی عکس العمل های شیمیایی که در بدن انسان و در صورت زندانی شدن زیر آوار رخ می دهد، داوطلبان بین سه تا بیست و چهار ساعت در جعبۀ خاصی قرار می گیرند.

متیو ترنر، شیمیدان در دانشگاه لافبورو در بریتانیا دربارۀ این آزمایش ها می گوید: “می خواهیم ترکیبات شیمیایی را که در اطراف هر شخص وجود دارد شناسایی کنیم. این مانند امضای هر شخصی است، اما وقتی یک ساختمان فرو می ریزد، این ترکیبات شیمیایی تغییر می کنند. ما سعی داریم این اختلاف ها را با انواع مصالح ساختمانی و در اعماق مختلف اندازه گیری کنیم.”

پارین پاتل، شیمیدان دیگریست که در همین دانشگاه فعالیت می کند: “حسگرها، جریان خون و ضربان قلب را تشخیص می دهند. در ابتدای آزمایش، داوطلب نباید هیچگونه استرسی داشته باشد تا اخلالی در اندازه گیری ها پیش نیاید.

یکی از داوطلبان برای شرکت در این آزمایش ها می گوید: “هدف پژوهشگران پیدا کردن علائم زندگی در زیر آوار ساختمان ها است. پس از گذراندن چند ساعت در این جعبه، حتما گرسنه و تشنه خواهم شد چون هیچگونه مواد غذایی یا نوشیدنی نداریم. فکر کنم در ابتدای آزمایش راحت باشم اما شاید مراحل پایانی مشکل باشد.”

هلن مارتین هم در دانشگاه لافبورو در زمینۀ شیمی پژوهش می کند و در این پروژه سهیم است. او اضافه می کند: “مشخصات شیمیاییِ نفس داوطلب و همینطور بزاق و روی پوست او را اندازه گیری می کنیم. این مشخصات شیمیایی به ما کمک خواهند کرد تا دربارۀ شرایط فیزیکی، نشانگرهایی را تعیین کنیم. “

یکی دیگر از استادان این دانشگاه، پل توماس، استاد بیولوژی است و می گوید: “وقتی همۀ قند، نشاسته و کربوهیدرات هایی را که در غذای هضم شده داشتید، مصرف کردید، آنگاه شروع به سوزانده چربی های بدن می کنید. به این ترتیب، ترکیبات بازدم نفس شما هم تغییر می کند و برای مثال میزان استون آن بالا خواهد رفت. در نفس افرادی که زیر آوار گیر کرده اند، میزان استون، دی اکسید کربن و همچنین ایزوپرن, بالایی پیدا خواهیم کرد. ایزوپرن، یک ترکیب شیمیایی است که توسط کلسترول بدن تولید می شود. دربارۀ آمونیاکی که از پوست خارج می شود هم همینطور. این اندازه گیری ها به متخصصان حسگرها اجازه می دهد الگوریتم هایی را طراحی کنند تا بتوانیم از نظر شیمیایی، سطح هشدار را مشخص کنیم.”

در بارسلون، نیروهای امداد حسگرهای بی سیمی را نصب می کنند که می توانند حتی بعد از ترک امدادگران از منطقه، به صورت خودکار هر گونه علائم زندگی را شناسایی و از طریق اینترنت به یک مرکز ویژه ای گزارش کنند.

یکی از مهندس های نرم افزار که در این پروژه شرکت دارد می گوید: “با کمک اتصال این دستگاه به اینترنت، حتی یک کارشناس بین المللی می تواند از خانۀ خود عملیات امداد را دنبال کند و دقیقا ببیند چه مسائلی اتفاق می افتد. این کارشناس همان مقدار اطلاعاتی را خواهد داشت که امدادگران در محل حادثه دارند و می تواند عملیات را هدایت کند.”

یک انفجار باعث آتش سوزی می شود. پژوهشگران با استفاده از دوربین های ویژه ای می توانند آن سوی دود را ببینند و قربانی دوم را پیدا می کنند.

نیکولا آسِد، امدادگر فرانسوی نظر خود را دربارۀ دستگاه می دهد: “در کل، این دستگاه خوب کار می کند اما تاخیر کوچکی بین زمانی که دستگاه اطلاعات را کسب می کند و زمانی که این اطلاعات را به ما انتقال می کند، وجود دارد.”

پژوهشگران به آینده نگاه می کنند. میلت استاتِروپولوس، هماهنگ کنندۀ طرح موسوم به “یوزار” (USaR) در دانشگاه فنی آتن می گوید: “واقعاً فکر می کنیم که برخی از این دستگاه ها که نمونه های اولیه هستند، می توانند کاربردی تجاری پیدا کنند. مطمئناً امکان بهبود آنها چه از لحاظ قابلیت و چه از نظر عملیاتی همیشه وجود دارد.”

رایمو راسیجِف هم یک امدادگر فنلاندی است و می گوید: “یک نکته دربارۀ این دستگاه ها خیلی من را خوشحال می کند: اینکه بی سیم هستند. دستگاه هایی که در حال حاضر استفاده می کنیم، همه کابلی هستند و گاهی اوقات بریده می شوند یا به جایی گیر می کنند.”

یکی از همکاران اسپانیایی او اضافه می کند: “وقتی یک ساختمان فرو می ریزد، برخی از مصالح کاملاً خرد می شوند و چیزی شبیه یک کوهِ شن و ماسه ایجاد می شود. بدون اینکه سوراخی باشد که بو یا هوا از آن عبور کند. بنابراین این دستگاه باز هم باید پیشرفت کند تا در این شرایط هم به ما کمک کند. همچنین وزن آن باید سبکتر شود.”

دنیس اُدریسکول، مامور آتش نشانی در شهر بوکینگ هامشایر با تایید نظر همکاران خود می گوید: “بدون شک در این نوع حوادث، این سیستم باعث افزایش شانس زنده ماندن می شود، مطمئناً این نکتۀ مثبتی است.”

http://www.sgl-eu.org

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

تکنولوژی جدید برای مقابله با زمین لرزه

ثبت صداهای برخاسته از زمین لرزه در زیر آبهای دریاها

فناوری تازه تشخیص ذرات آلاینده هوا