شهر درسدن خاطرۀ بمباران های ویرانگر را فراموش نکرده است

شهر درسدن خاطرۀ بمباران های ویرانگر را فراموش نکرده است
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

با گذشت هفتاد سال از پایان جنگ جهانی دوم، هنوز هم خاطرات آن سالها بویژه برای بازماندگان یکی از بزرگترین جنگ های قرن بیستم دردآور است. یکی از وقایعی

آگهی

با گذشت هفتاد سال از پایان جنگ جهانی دوم، هنوز هم خاطرات آن سالها بویژه برای بازماندگان یکی از بزرگترین جنگ های قرن بیستم دردآور است. یکی از وقایعی که در این جنگ اتفاق افتاد، بمباران شهر صنعتی “درسدن“، در ماههای پایانی جنگ جهانی دوم بود.

در فاصلۀ روزهای سیزدهم تا پانزدهم فوریۀ سال ۱۹۴۵، بمب افکن های ارتش بریتانیا و ایالات متحدۀ آمریکا، د چند نوبت، چندین هزار تن بمب انفجاری و آتش زا را بر فراز این شهر فروریختند. در این عملیات که به نابودی این شهر منجر شد، بیش از هزار بمب افکن، در مجموع ۴۰۰۰ تن بمب بر سر این شهر و ساکنان آن رها کردند.

نورا در زمان این بمباران سیزده سال بیشتر نداشت و به همراه والدین و دو برادرش در زمان این بمباران در شهر درسدن زندگی می کرد.

نورای هشتاد و سه ساله در مورد این بمباران ها می گوید: “بمب ها با صدای زیادی بی وقفه فرو می افتادند. هر بار که تکه ای ذغال سنگ یا یک سیب زمینی بر زمین می افتاد، این صدا در سرم تکرار می شد. در آن زمان، این صداها برای ما عادت آشنایی شده بود.”

خانوادۀ نورا از این بمباران جان سالم به در برده اند. در فاصلۀ بمباران اول و دوم، در حالیکه والدین و برادر نورا در حال جمع کردن وسایل مورد نیاز بودند، خود وی و برادر کوچکترش به زیرزمین همسایه انتقال پیدا می کنند تا در امان باشند. او می گوید که زنده ماندن تمامی اعضای خانواده به لطف زیرزمین همسایه یک شانس بزرگ بوده است.

نورا می گوید زنده ماندن همۀ خانواده یک پایان خوش برای این بمباران های وحشتناک بوده است و نباید با یادآوری آن خاطرات گریه کند اما نمی تواند جلوی بروز احساسات خود را بگیرد.

بر اساس آمارهای رسمی اعلام شده از سوی متفقین، ۲۵ هزار نفر در اثر این بمباران ها جان خودشان را از دست دادند اما مقامات آلمان پس از جنگ از کشته شدن بیش از ۲۵۰ هزار نفر سخن گفتند. اجساد بسیاری از قربانیان بر اثر بمب های آتش زا سوخته و قابل شناسایی نبود و به گفتۀ مقامات آلمان، آمار اعلام شده از سوی متفقین تنها در مورد افرادی صدق می کند که شناسایی شده اند.

کرت وانگان، یک نویسنده آمریکایی که در زمان جنگ خبرنگار بوده و از نزدیک شاهد این بمباران ها بوده، میزان کشته شدگان را دست کم ۱۳۰ هزار نفر عنوان کرده است. وی در زمان بمباران این شهر بعنوان اسیر جنگی در شهر درسدن بسر می برده و از این بمباران ها جان سالم بدر برده است.

در جریان بمباران درسدن، بیش از ۱۲ هزار خانه تخریب شد. در آن هنگام، دلیل بمباران این شهر صنعتی، وجود کارخانه های تولید سلاح و تجهیزات نظامی برای ارتش آلمان عنوان شد. به گفتۀ فرماندهی نیروهای متفقین، صد و ده کارخانه در این شهر وجود داشته که ۵۰ هزار کارگر در آنها اقدام به ساخت تجهیزات نظامی و پشتیبانی برای ارتش آلمان می کرده اند.

بیش از ۹۰ درصد شهر درسدن که به دلیل وجود کلیساها و بناهای تاریخی به “فلورانس بر کرانۀ الب” معروف بود، طی سه روز و در چهار یورش هوایی، به کلی تخریب شد. شهر درسدن در مرز شرقی آلمان قرار دارد و بعد از پایان جنگ جهانی اول و تقسیم کشورها به بلوک شرق و غرب، در آلمان شرقی قرار گرفت.

پس از اتمام جنگ جهانی دوم، بسیاری از جمله “گونتر گراس” نویسنده آلمانی، بمباران شهر درسدن را یک جنایت جنگی خواندند اما هیچکدام از مقامات کشورهای عامل بمباران این شهر یعنی بریتانیا و آمریکا مورد سوال قرار نگرفتند. در جریان جنگ جهانی دوم، و بر اساس آمار رسمی اعلام شده، ۶ میلیون آلمانی غیرنظامی جان خود را از دست دادند. آمارهای غیررسمی از ۱۵ میلیون نفر بعنوان قربانی این جنگ خبر می دهند.گرگوری استنتون"، دبیرکل سابق سازمان دیده بان نسل کشی با انتقاد از عدم مسوولیت پذیری کشورهای عامل این قتل عام، می گوید: “هولوکاست فاجعۀ غیرانسانی و وحشتناکی است. این مساله جنایت جنگی شناخته می شود اما در مورد بمباران درسدن که هزاران نفر غیرنظامی را از بین برد، حرفی زده نمی شود. قتل عام مردم در شهر درسدن هم یک جنایت جنگی است.”

بمباران شهر درسدن بعد از هفتاد سال هنوز از خاطرۀ این شهر پاک نشده و همه ساله همزمان با روزهای این واقعه، مردم درسدن برای گرامیداشت قربانیان در مقابل کلیسای “فرائنکیرش” که دوباره بازسازی شده، گردهم می آیند.

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

درسدن ۷۵ سال پیش در آتش بمب‌های متفقین سوخت

تصاویری از پدیکور فیل‌های باغ‌وحش کلن در آلمان

خودداری از کمک به برده ایزدی ۵ ساله در عراق؛ محکومیت عضو سابق داعش در آلمان تائید شد