اعدادی که بازماندگان آشویتس را رها نمی کند

آگهی

اردوگاه آشویتس، تاریخ سیاهی از بشریت را به نمایش می گذارد. الی بوزین، یکی از بازماندگان این اردوگاه آدمکشی در زمان جنگ جهانی دوم است. وی که بعد از پایان جنگ، از لهستان به فرانسه مهاجرت کرد، در سال ۱۹۵۹ بود که با عمل جراحی، شمارۀ خالکوبی شده به روی پوست بازوی خود را جدا کرد تا از خاطرات روزهای اسارت خود دور شود

الی بوزین می گوید آلمان های نازی با خالکوبی این شماره، می خواستند هویت زندانیان را از بین ببرند و آنها را تبدیل به یک عدد کنند. این بازماندۀ آشویتس می گوید: “با این خالکوبی ها نه تنها هویت زندانی ها را از آنها می گرفتند بلکه آنها را به یک شماره تقلیل می دادند. ضمن آنکه خالکوبی این اعداد روی بازوی زندانیان یک نوع سیستم ضد فرار بود و همه جا شناخته می شدند. این عدد برای من مثل یک سنگ قبر بود، سنگ قبر والدینم که آنجا مردند. نمی توانید با سنگ قبر والدین و یا پدر بزرگ و مادربزرگ تان که در انجا مرده اند، مثل یک آدم معمولی زندگی کنید. مثل این است که بخواهید دائم بگویید که این اعداد نشانی از اجداد شما هستند که در آنجا کشته شده اند. این اعداد خالکوبی شده برای من این معنا را داشت. به همین خاطر تصمیم گرفتم پوست دستم را که این اعداد روی آن نوشته شده از بازویم جدا کنم به شرطی که آن را نگهدارم.”

این بازماندۀ اردوگاه آشویتس، پوست کنده شده از بازویش را برای سال های طولانی در کیف پولش نگه داشته بود تا اینکه آن را در جریان یک سرقت گم کرد. این جریان او را بیشتر غمگین کرده زیرا بخشی از سالهای زندگی اش را از دست داده بود.

الی بوزین می گوید: “در ابتدا این شماره ها را از روی بازویم جدا کردم چون نمی خواستم با آن شناخته بشوم. سال ها بعد بود که فهمیدم این اعداد بخشی از زندگی و خاطره من است و معنای مهمی دارد.”

این بازماندۀ آشویتس امروز با عکس ها و تصاویری که از ان روزها باقیمانده، تلاش می کند تا مانع فراموش شدن هولوکاست و کشتار انسانها این اردوگاهها شود. او می داند که نمی تواند جای آنچه از او دزدیده شده را پر کند اما همۀ آن وقایع را برای فرزندانش نقل کرده است.

الی بیزین می گوید: “نوبت فرزندانم است که تاریخ را به فرزندانشان و دیگران منتقل کنند. به این ترتیب، خاطرۀ آشویتس به نسلهای بعدی نیز می رسد.”

روز بیست و هفتم ژانویه ۲۰۱۵، مصادف با هفتادمین سالگرد آزادسازی اردوگاه آشویتس است.