در شهر سلیمانیه در کردستان عراق هستیم. همراه با یک گردان زنان پیشمرگه در این منطققه. ناهیده پیشمرگه زن کرد فرمانده این گردان است.
ما با یک فرمانده استثنایی ملاقات داریم.
ناهیده می گوید:” من این کوههارا دوست دارم. آنها مانند شانه هایی هستند که می شود برآنها تکیه کرد. همیشه وقتی یک اتفاقی می افتد ما به این کوهها می رویم. آنجا خودمان را پنهان می کنیم. ما ازکوهها مواظبت می کنیم، آنها هم از ما مراقبت می کنند. هر کسی یک رویایی دارد که می خواهد به واقعیت بپیوندد. این کوهها به رویاهای ما واقعیت می بخشند.”
ناهیده فعالیتش را از 14 سالگی شروع کرد. او به عنوان پیک به چریکهای کرد مسلحی که با حکومت صدام می جنگیدند، خبر و اسلحه می رساند. اکنون پس از سی سال او فرمانده گردان زنان پیشمرگه در کردستان عراق است.
ناهیده می گوید:” برادران من همه پیشمرگ بودند. عمویم و همه فامیلم پیشمرگ بودند. ارتش صدام یک روز عمویم را کشت، زیر تانک له کرد. رژیم همه مردم را بخصوص زنان را تحت تعقیب قرارداد ه بود. همان زمان بود که تصمیم گرفتم به پیشمرگان بپیوندم.”
در سال 1988 صدام حسین به کردستان عراق حمله کرد و با بمباران شیمیایی آنجارا به خاک و خون کشید. سه سال بعد ازان ناهید به عنوان اولین زن جنگجو به پیشمرگان کرد پیوست.
در سال 1996 جلال طالبانی رییس جمهور کنونی عراق و دبیر کل اتحادیه میهنی کردستان متقاعد شد که ناهیده، اولین گردان زنان پیشمرگه کرد عراقی را تشکیل دهد. تعداد این زنان اکنون به حدود 500 نفر می رسد. اتفاقی که کمتر میسر می شود. ناهیده:” وقتی که من در دوره نظامی پیشمرگان شرکت می کردم، کسانی بودند که به من سنگ می زدند. آنها می گفتند این چه زنی است که سرباز شده؟ آنها حتی به من تف می کردند. اما وقتی کردستان عراق آزاد شد، ما زنان هم مثل مردان در آزادی آن شرکت داشتیم. در جامعه ما هنوز افکار و فرهنگ سلطه جویانه قومی مردان وجود دارد. ما زنها مخالف آن هستیم و با آن مبارزه می کنیم.”
برای ناهیده به عنوان یک پیشمرگه جوان استفاده از اسلحه تنها چیزی نیست که نیاز به آموزش آن دارد. گردان زنان پیشمرگه در کنار حفاظت از سرزمین خود، مبارزه ویژه خود را نیز پیش می برند. مبارزه با ذهنیات و روحیات عقب مانده موجود در جامعه.
آنها در منطقه ای که غالبا جرایم ناموسی امری عادی است، به زنانی که توسط خانوادهایشان مورد بد رفتاری و تهدید قرار می گیرند، پناه می دهند.
اگر توافق با خانوادههایشان ممکن نشود آنهارا به پناهگاه ویژه زنان می برند تا هم رازشان محفوظ بماند و هم از تلافی جویی مصون بمانند.
ناهیده: “مبارزه برای آزادی زنان بخشی از تلاش من است. این زنان از هیچ حقی برخوردار نیستند. نه خانه ای دارند و نه راه بازگشت. من معتقدم که چنین بی عدالتی با آنها که از سوی شوهران، پدران و برادرانشان روا داشته می شود، یک نوع بی عدالتی از سوی تمام جامعه است.” زنان پیشمرگه همچنین به غالب محرومان زن کمک می کنند. گاهی وقتها با منابع خودشان. دراین مواقع آنها برای زنان مجردی که مثلا در یک دهکده در چند مایلی اردوگاه زندگی می کنند، مقداری کالا می برند.
ناهیده: “ما به عنوان سرباز وظیفه مان حفظ سرزمینمان است. اما به عنوان پیشمرگه مامور حفظ مردم هم هستیم.”
این یک ماموریت اجتماعی است و ناهیده فراموش نمی کند برای چه سرباز شده است.
اگر چه صلح در روستاهای کردستان عراق تثبیت شده است، اما شبح گذشته هر گز از ذهنش پاک نمی شود.
ناهیده: “ما نگرانیم که جنگ از هرسوی کردستان سر برسد. می دانید که تنش بین سنی و شیعی در سراسر عراق وجود دارد و دستهای پنهانی از کشورهای همسایه تلاش می کنند در امور داخلی عراق دخالت کنند. ما ازاین نگرانیم و می ترسیم. پیشمرگه بودن فقط در کلام نیست. ما همیشه از این می ترسیم که وضع بدتر شود و جنگ داخلی در گیرد. ما آمادگی داریم تا برای حفظ و ارامش و امنیت تلاش کنیم.”
پیامی که ناهیده می خواهد به نسل جدید زنان پیشمرگه برساند، آگاهی به حقوق و مسئولیت های آنها در سرزمینی است که به نظر او هنوز آینده اش باید مشخص شود.
ناهیده: “رویای من همیشه داشتن کشوری آزاد و مستقل است که مارا نجات دهد. به عنوان یک پیشمرگه من برا ی تبدیل شدن به یک دولت تلاش وتبلیغ می کنم. من یک سرباز مدافع صلح هستم، دوست دارم پشت میز مذاکره بنشینم و راه حل هایی را از طریق دیپلماسی جستجو کنم. اما گر کسی آنرا به خطر اندازند، من از خودم دفاع خواهم کرد ودر راه صلح اگر نا گزیر باشم جانم را برای آن فدا می کنم.”